به گزارش پایگاه خبری تصمیم۲۴، پذیرایی عراقی ها از همین نجف شروع می شود. با لبخند از تو استقبال می کنند و مقصدت را می پرسند، مسجد کوفه، حرم امام علی (ع) یا راه کربلا را نشانت می دهند و اگر تشنه باشی، به جرعه ای آب مهمانت می کنند و در جواب محبتشان، تنها از تو یک یاحسین می خواهند زیرا نیک می دانند که اجر پذیرایی از زائر را خود حسین (ع) می دهد، حسینی که آرام جان است و روح و روان. تمامی این برنامه ها به صورت خودجوش و مردمی انجام می شود و مردم عراق به خوبی از زائران امام حسین (ع) پذیرایی می کنند.
بسیاری از مردم عراق عاشق اباعبدالله الحسین (ع) هستند، یک سال کار کرده و پولشان را پس انداز می کنند تا بتوانند در ایام اربعین به زائران پیاده خدمت کنند و علت ساخت موکب های بسیاری که از هم اکنون در کربلا و طول مسیرهای منتهی به کربلا شاهد برپایی آن هستیم نیز از همین ارادت خالصانه سرچشمه گرفته است.
اکثر مردم مختلف در این مسیر خیمه و چادر برپا کرده و با تمامی دارایی خود حتی به اندازه قرص نان یا با شستن پای زائران به مردم خدمت می کنند و این خدمت را برای خود افتخاری بزرگ می دانند.
اخلاص عمل مردم عراق در پذیرایی از زائران حسینی
آیا گمان می کنید بانیان کواکب اربعینی در طول راه، همه میلیاردر و ثروتمند هستند؟ نه! بیشتر آن ها کشاورز هستند و نخلستان دارند. خرج سالشان را به زحمت درمی آورند.
حدود دو هفته از ماه صفر، بهترین خوراکی را که حتی خودشان در تمام سال به آن دسترسی نداشتند، آماده می کنند و شبانه روز وقت و هزینه صرف می کنند تا از زائران پذیرایی کنند.
در پشت خیمه ها، زنان آنها شب و روز کار می کنند؛ چرا؟ چون زائر ابی عبدالله (علیه السلام) از آنجا قصد عبور دارد. حتی در شهر بصره، حله و ناصریه درِ خانه های بسیاری از مردم ثروتمند و فقیر به روی زائران باز بود. آن ها زندگی شان را در اختیار زائران ابی عبدالله گذاشتند. این پدیده ارزشمندی است که در دنیا انعکاس یافته است.
بعضی از عراقی ها گله می کردند و می گفتند: «ایرانی ها توقعشان بالا رفته و از غذاها ایراد می گیرند» عراق هم اکنون از نظر اقتصادی کشور ضعیفی است. داعش ضربه های بدی به این کشور و چاه های نفت و ذخیره های نفتی آن وارد کرده است.
مردم عراق نیز با همه مشکلات مالی و خطرهای بسیار، مخلصانه درِ خانه های خود را باز گذاشتند و به زائران حسینی خدمت می کردند.
در بین زائران، سُنی ها هم بودند؛ حتی برخی از قبایل اهل سنت نیز در این مراسم شرکت کردند. از مذاهب دیگر، از جمله مسیحیان، بودائیان و یهودیان هم در مراسم اربعین حسینی شرکت می کنند.
این همدلی و اخلاص را، حتی ما ایرانی ها نداریم؛ البته در مشهد در همین زمینه کار خوبی انجام شده و مردم از بلاد دور با پای پیاده به مشهد می رفتند؛ اما آیا واقعاً مردم مشهد درِ خانه هایشان را برای زائران امام رضا (علیه السلام) باز گذاشتند؟ عراقی ها اندوخته یک سال کار خود را برای اربعین هزینه می کنند. آن ها هر چه دارند با اخلاص تمام، به پای زائران می ریزند؛ کاری که ما ایرانی ها انجام نمی دهیم. البته ما هم در ایام جنگ همدلی و اخلاص داشتیم؛ مثلا وقتی قند و شکر سهمیه بندی بود، حتی برای نوزادان شکر نداشتیم که قَنداغ درست کنیم، اما نذری شکر در عاشورایمان همچنان برقرار بود؛ با این همه، اخلاص عراقی ها در اربعین بیشتر از ماست.
همدلی و خلوص مردم عراق در مسیر راهپیمایی در دنیا بی نظیر است. مردم عراق جلوه ای فوق العاده از همدلی و خلوص را در تمام عالم به نمایش گذاشتند.
خیلی از روزنامه ها گزارش دادند که در مراسم اربعین بیش از 300 میلیون وعده غذایی سرو شده است که از رقم بودجه سازمان ملل هم، بیشتر است؛ آن هم در کشور فقیر و نا امنی مثل عراق. البته این رقم در گزارش ها آمده است و واقعیت مراسم اربعین فراتر از این آمار و ارقام است.
اینجا همه مهمانان پذیرفته شده اند
اگر چه دو ملت ایران و عراق به سبب خوی تجاوزگری صدام، سالها با یکدیگر جنگیده اند اما در فرودگاه نجف، خبری از این سابقه جنگی نیست، به روی تو لبخند می زنند و با گشاده رویی راهنمایی ات می کنند. حتی اندکی زبان فارسی هم یاد گرفته اند و اگر ارز هم به همراه نداشته باشی، پول ایران را البته با نرخی کمی بالاتر از نرخ بازار، از تو قبول می کنند، همان اسکناس خمینی(ره) که زمانی نه چندان دور، دیکتاتور بغداد برای حذف آن تلاش کرد و موفق نشد.
یک یا «حسین» بگو و بگذر
پذیرایی عراقی ها از همین نجف شروع می شود. با لبخند از تو استقبال می کنند و مقصدت را می پرسند، مسجد کوفه، حرم امام علی (ع) یا راه کربلا را نشانت می دهند و اگر تشنه باشی، به جرعه ای آب مهمانت می کنند و در جواب محبتشان، تنها از تو یک یاحسین می خواهند زیرا نیک می دانند که اجر پذیرایی از زائر را خود حسین (ع) می دهد، حسینی که آرام جان و روح و روان است.
پذیرایی مردم عراقی از مسافران کربلا
بی خود نیست که رهبر معظم انقلاب اسلامی چند سال قبل از همگان خواست تا پذیرایی را به عراقی ها بسپارند و توفیق این کار را از کوچک و بزرگ ایشان نگیرند.
توصیه ای که خیلی ها بدان گوش دادند و برخی هم گوش نکردند. عراقی ها، میزبانی را بلد هستند، از کودکی آموزش دیده اند تا آغوششان را باز کنند و زائران را فارغ از ملیت و رنگ و زبان، در آغوش بگیرند.
مدلشان با ما ایرانی ها تفاوت دارد، نه اینکه ما پذیرایی را بلد نباشیم، نه، شاید پذیرایی از دل و جان را بلد نباشیم.
ایستادن وسط راه و دعوت مردم به چادر یا ساختمان هیئت با خواهش و تمنا و ابراز رضایت از قبول دعوت، مدل ما ایرانی ها نیست. اینجا کسی مهمان را پس نمی زند بلکه هر چه در توان دارد وسط می گذارد و مهمان را تکریم می کند، این همان پذیرایی از ته دل است که رهبری آن را توفیقی برای عراقی ها می داند.
کربلا منتظر ماست، بیا تا برویم...
هدف از این همه پذیرایی و مهمان نوازی هم متفاوت است، اینجا تو را تکریم می کنند چون در راه پای گذاشته ای و احترامت می کنند تا خستگی ات در برود و بعد دوباره به راه بیفتی. توقف اینجا کارساز نیست، باید که راه بیفتی و بروی، نه که بمانی و بنشینی. اینجا جاده کربلا است و از موکبی این نوحه بلند است که کربلا منتظر ماست، بیا تا برویم.
زائران و اسکان مردمی عراقی ها
فضای لازم از سوی مردم مهمان نواز عراق برای 110 هزار نفر از زائران در کربلا فراهم آمده است و مردم می توانند به راحتی استفاده کنند. نیروهای حشد الشعبی پیش از شروع اربعین به تمام خانه ها مراجعه کرده و درباره درخواست آنان برای پذیرش مهمان و تعداد مهمانان پرس و جو کرده اند؛ البته آدرس و مشخصات منازل نیز دریافت شده است و کسانی که تمایل و توان میزبانی داشته اند نیز درخواست موافقت خود را ارائه کرده اند.
آیا امکاناتی هم به این خانه ها داده می شود؟ امکاناتی به این خانواده ها داده نمی شود بلکه تمامی کارها اعم از پذیرایی و سکنی زائران به صورت مردمی است.
خدمت گذاران در چادرهایی با عنوان لوا الحسین(ع) با همکاری حشد الشعبی حضور دارند و با بر تن داشتن کاورهای سبز رنگ از سایرین متمایز شده و به زائران خدمات می دهند.
آدرس منازل مردم مهمان نواز عراق
زائران با مراجعه به چادرهای قرارگاه لوا الحسین(ع) آدرس منازل مردم مهمان نواز عراق را در کربلا دریافت می کنند و حتی افراد حاضر در چادرها و قرارگاه ها زائران را راهنمایی کرده و به درب منازل میزبانان اعزام می کنند.
صاحبخانه نیز مسئول است تا پس از پذیرایی و اسکان زائران آنها را بعد از استراحت به نزدیکترین نقطه مناسب برای عزیمت به زیارت اعزام کند و او را به سادگی رها نکند؛ تمامی این برنامه ها به صورت خودجوش و مردمی انجام می شود و مردم عراق به خوبی از زائران امام حسین (ع) پذیرایی می کنند.
مردم عراق با جان و دل و هر چه دارند را برای خدمت به زائران می آورند و وقتی دیگر کشورها مهمان نوازی مردم عراق را می بینند سعی می کنند از این مرام الگو برداری کنند.
